Το καράβι της ζωής μου προσεγγίζει το λιμάνι σήμερα για μια μέρα, όπως κάνει κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Μια στάση εδώ… Τα γενέθλια μας αποτελούν μια σημαντική ευκαιρία για να κάνουμε ένα απολογισμό ζωής και να βάλουμε νέους στόχους.
Κοιτάζοντας πίσω μου την μεγάλη και περιπετειώδη διαδρομή που διέσχισα, αισθάνομαι πολύ ευλογημένη που έφτασα ως εδώ. Αντιμετώπισα φουρτούνες που με έκαναν καλύτερη καπετάνισσα, απόλαυσα όμορφες στιγμές, πέτυχα στόχους, προσωπικούς κι επαγγελματικούς, κατάφερα να επιζήσω!
Κι όπως λέει κι ο José Saramago : “Πόσο χρονών είμαι; Και ποιος νοιάζεται! Ο αριθμός δεν έχει σημασία, επειδή οι στόχοι μου έχουν εκπληρωθεί και τα δάκρυά μου από τις διαλυμένες αυταπάτες κείτονται στο δρόμο που έχω χαράξει…
Επομένως, τι σημασία έχει αν είμαι είκοσι, σαράντα ή εξήντα;
Αυτό που έχει σημασία είναι το πόσο χρονών αισθάνομαι ότι είμαι. Είμαι αρκετά μεγάλη για να αφήσω το φόβο πίσω μου και να κάνω ό,τι επιθυμώ και αισθάνομαι. Και ναι! Θα αφήσω όλα αυτά που με τρομάζουν μακριά… Μπορώ να ακολουθήσω το δικό μου μονοπάτι χωρίς φόβο, επειδή κουβαλάω μαζί μου την εμπειρία που απέκτησα και τη δύναμη των στόχων μου. Νοιώθω ευγνωμοσύνη για την ευκαιρία που μου δόθηκε να είμαι παρούσα στη ζωή, και να γιορτάζω για μια ακόμη φορά τα γενέθλιά μου. Το ότι έφτασα γερή ως εδώ και τόσο τεράστιο προνόμιο το να καταφέρω να γεράσω. Δεν τα φοβάμαι πλέον τα γηρατειά. Τα προσμένω με χαμόγελο και αισιοδοξία.
Και καθώς το καράβι της ζωής μου αράζει στο λιμάνι, πλήθος κόσμου αποβιβάζεται. Αποβιβάζονται όλοι οι συνταξιδιώτες μου, όλοι όσοι με συντρόφευσαν τη χρονιά που πέρασε. Κάποιοι από αυτούς θα με συνοδέψουν και στο επόμενο ταξίδι μου, κάποιοι άλλοι όχι. Τη θέση τους θα πάρουν άλλοι. Δεν χρειάζεται όμως θλίψη για ό,τι παρήλθε ή δεν μας εκφράζει πλέον. Τους ευγνωμονώ όλους! Με κάποιους μοιράστηκα όμορφες στιγμές, και κάποιοι άλλοι με βοήθησαν να ανέβω άλλο ένα σκαλοπάτι στο δρόμο της προσωπικής μου ολοκλήρωσης. Ήταν όλοι πολύτιμοι για εμένα και αυτό μου αρκεί. Επαναπροσδιορίζω, λοιπόν, τη σχέση μου με τους άλλους, κυρίως όμως την σχέση μου με τον εαυτό μου.
Αποφασίζω και φέτος πως πρέπει να τακτοποιήσω την βαλίτσα μου από την αρχή. Χρειάζεται να αφήσω πίσω μου πολλά πράγματα για να προχωρήσω στο ταξίδι μου. Αυτό άλλωστε κάνω κάθε χρόνο, γιατί το ταξίδι ζωής δεν περιλαμβάνει μόνο αλλαγή τόπων αλλά κι αλλαγή οπτικής γωνίας καθώς και αλλαγή συνοδοιπόρων. Επομένως, αν θέλουμε να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας θα πρέπει να μάθουμε να αδειάζουμε τη βαλίτσα της ζωής μας και να την ξαναφτιάχνουμε συχνά.
Θα πρέπει να μάθουμε πως η ζωή μας θα είναι γεμάτη από συνοδοιπόρους, αλλά στο τέλος κάθε ταξιδιού θα μένουμε μόνοι. Γιατί ο μοναδικός πιστός συνοδοιπόρος που έχουμε είναι ο εαυτός μας. Αυτός δεν θα μας προδώσει ποτέ. Για τώρα επιλέγω να σβήσω τα κεράκια μου στην τούρτα με χαρά και ενθουσιασμό, όπως έκανα ως παιδί. Μου το χρωστάω!! Κι όσο πλησιάζει η ώρα να σβήσω τα κεράκια φέρνω στο μυαλό μου τη φράση ενός διάσημου συγγραφέα: «Την τελευταία μου στιγμή, που θα είναι να φύγω από τον κόσμο αυτόν, τότε θα νιώσω ότι γέρασα». .
Μοσχούλα Μπέστα
Σύμβουλος Αυτοβελτίωσης
MBA, NLP Master Practitioner, Life & Health Coach
