Για κάποιους είναι η πιο ερωτική βδομάδα του χρόνου εν όψει του Αγίου Βαλεντίνου....για άλλους πάλι είναι μία τυπική ημέρα όπως όλες οι άλλες......Είναι κάποια άτομα που τα βλέπεις συνέχεια ερωτευμένα, δεσμευμένα, με συντρόφους πάντα στο πλάι τους όπου δεν σταματούν να δείχνουν τον έρωτα τους πουθενά και υποδέχονται την αγάπη όποτε και αν έρθει αυτή.
Στην άλλη πλευρά της όχθης βρίσκονται άτομα μοναχικά, που επιλέγουν τις εφήμερες σχέσεις της μία βραδιάς, που αρκούνται στο λίγο, που αγαπούν τη παρέα με τον εαυτό τους, που εν τέλει φοβούνται τον έρωτα. Τι συμβαίνει με αυτά τα άτομα?
Κάποιος θα ισχυριστεί πως τέτοιου είδους άτομα δεν ξέρουν να ερωτεύονται, δεν μπορούν να νιώσουν αυτό το συναίσθημα, έχουν γεννηθεί για να είναι μοναχικά. Σίγουρα όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε για όλα τα πράγματα! Πιστεύω όμως, πως ο καθένας από εμάς έχει ανάγκη το παρεάκι του, έχει ανάγκη την συντροφικότητα. Αν ο έρωτας όπως λένε δεν είναι παιδι της λογικής, γιατί τόσο φόβος για να νιώσουμε, και κυρίως γιατί τόσο φόβος γιανα εκφράσουμε ανοιχτά όλα αυτά που νιώθουμε? Φόβος απόρριψης, παλιές πληγές που δεν λένε να επουλωθούν? Τι είναι αυτό που κάνει τελικά τους ανθρώπους να φοβούνται τον έρωτα?
Επιστημονικά, αυτός ο φόβος έχει χαρακτηριστεί ως φόβος της οικειότητας. Στην σκέψη και μόνο ότι είμαστε ερωτευμένοι, ενεργοποιούνται αυτομάτως όλες μας οι άμυνες, έτσι ώστε να μας προσφέρουν προσωρινή ασφάλεια ότι δεν θα πληγωθούμε. Δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να ζήσει το τώρα της σχέσης. Οι άνθρωποι νιώθουν ευάλωτοι και αδύναμοι όταν είναι ερωτευμένοι. Γιατί? Δεν είναι ο έρωτας το πιο όμορφο συναίσθημα στον κόσμο οπως υποστηρίζεται από τα Αρχαία χρόνια? Ένας λόγος που μπορεί να συμβαίνει αυτό είναι ο φόβος της ειλικρίνειας. Σε μία σχέση χρειάζεται να είμαστε ειλικρινείς και αληθινοί. Αυτό και μόνο μας δημιουργεί ένα αίσθημα αδυναμίας, που δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε αποτελεσματικά.
Πολλές φορές η ήδη υπάρχουσα χαμηλή αυτοπεποίθηση, δεν μας αφήνει να νιώσουμε το συναίσθημα της αγάπης γιατί πολύ απλά πιστεύουμε πως δεν αξίζει να το νιώσουμε. Δεν αξίζει να αγαπηθούμε, δεν αξίζει να αγαπήσουμε. Η έλλειψη αγάπης στα παιδικά χρόνια δημιουργεί την βεβαιότητα ότι κανείς δεν νοιάζεται για εμάς. Άρα ο έρωτας είναι κάτι που δεν δικαιούμαστε να ζήσουμε. Η αγάπη ενέχει έναν πόνο....Μ’αυτήν την σκέψη και με τον φόβο της απώλειας, μένουμε ερωτικά αδρανείς, χωρίς να ερχόμαστε αντιμέτωποι με υπαρξιακούς μας φόβους. Δεν αντέχουμε να χάσουμε κάτι, μας τρομάζει και μόνο η ιδέα. Οπότε με το να μην ενδώσουμε στον έρωτα, αμυνόμαστε σε μία πιθανή μελλοντική απώλεια.
Τέλος, άνθρωποι που έχουν δοκιμάσει τον έρωτα έχουν ‘’τραυματιστεί’’. Άλλωστε αυτό είναι και το γλυκόπικρο χαρακτηριστικό αυτού του συναισθήματος. Δεν υπάρχουν τέλειοι έρωτες. Δεν υπάρχουν τέλειες σχέσεις. Και δεν θα ήταν ωραίο και να υπάρχουν. Ναι, θα συμφωνήσω! Τα παθήματα γίνονται μαθήματα και οι πληγές από παλιούς έρωτες μένουν στην μνήμη για πολύ καιρό. Γιατί όμως να γενικεύουμε τον πόνο? Επειδή προδώθηκες μία, δύο δέκα φορές, δεν σημαίνει ότι αυτό θα συμβαίνει για μία ζωή.αλλά ακόμα και αν ξανασυμβεί , η ζωή είναι έτσι. Η ζωή είναι ωραία και με την απόρριψη και με τον θυμό και με την απώλεια. Όταν μάθουμε να τα αποδεχόμαστε όλα αυτά, όταν τα δώσουμε τον χώρο που χρειάζονται μέσα μας, τότε θα αφήσουμε ένα κομμάτι μας έτοιμο να ξαναερωτευτεί, να αγαπήσει, να ζήσει τη ζωή!
‘’Αληθινή αγάπη δεν είναι αυτή που αντέχει τον μακροχρόνιο χωρισμό.....αλλά εκείνη που αντέχει την μακροχρόνια οικειότητα!!’’. Μη φοβάστε την εγγύτητα με τους ανθρώπους. Είναι απαραίτητη, είναι γοητευτική, είναι ανθρώπινη!!
